46 - Sofisten

“Tegen deze metalogische opvatting van het menselijk gemeenschapsleven, waarvan wij de begrenzing hier aantoonden in de tegenstelling tot de idealistische opvatting, heeft nu ook de Oudheid zelf al gerebelleerd.” (Vert. Alex van Ligten). Deze stroming ging uit van de “…afzonderlijke mens, die niet wil geloven dat hij slechts een deel van het geheel is.” Maar daar bleff het bij steken, wat moeten we met die vrijheid in alle dingen ordeningen van de samenleving? Zo wordt de mens tot de maat van alle dingen. Het sofisme heeft niet het staatsbewustzijn van de Oudheid ontworteld, maar was een storm in een glas water. Het droeg niet bij tot een oplossing van de problematiek van de metalogische mikrokosmos. De inactiviteit van het filosofische godsbegrip maakte dit mensbegrip onbekwaam voor deze oplossing.